कथा :- आधा यात्रा
बा २ ख ८७४३ नम्बर को गाडी आफ्नै रफ्तारमा चल्दै थियो गन्तव्य पहिल्यै पक्का थियो आजको बसाइँ नारायणगढ को होटेल लज्जा मा थियो गाडी मा चालक म अनि मेरो एक जना साथी थियो सहचालक एक दिन पहिल्यै बजार पुगिसकेको थियो उसको घर उतै भएको ले उ अघिल्लो दिन नै अरु साथिको गाडी मा गएको थियो ।हामी तिनैजना एउटै उमेर समुहको भएर होला कुनै पनि कुरा बडो मिल्ने गर्थ्यो हामि एक आपसमा कहिले रमाइलो कुरा त कहिले देशको बारेमा चिन्ता गर्ने गर्थ्यौ ।झन्डै २० /२५ कि मि को कच्चा बाटो पार गरेपछी गोरखा बजार लाई बिदाइ गर्दै गाडी ले आफ्नो रफ्तार लाई पक्की सडक तिर लगाउदै थियो चिसोको मौसम ले होला बेलुका ७ बजेनै गोरखा बजार सुनसान देखिन्थ्यो केही मानिस हरु मात्रै जाडो छल्न आगो तापेर बस्दै थिए ।अनि होटेल तिर को रौनक भने अलि छुट्टै थियो अर्पण ले भन्यो दाइ खाजा खाएर जाउ उता पुग्ने बेला सम्म त निकै भोक लाग्छ उसको अनुरोध लाई स्वीकार गर्दै खाजा खान एउटा होटेल मा छिरियो हाम्रो खाजा सादा थियो त्यहाँ अन्य ग्राहक हरु पनि थिए कामदार खास कोहि थिएनन एक जना महिला हुनुहुन्थ्यो सायद उनी त्याह काम गर्न बसेको प्रष्ट हुन्थ्यो किनभने ग्राहक हरुले केही नराम्रो शब्द बोल्दा होटेल साहुजी केही नबोली मुस्कुराइ रहेका हुन्थे सायद उनको छोरी बहिनी भएको भए केही प्रतिक्रिया दिन्थे होलान भन्ने लाग्यो ।
खाजा खाइ हामी गन्तव्य तिर लागियो तर मेरो मनको सेरोफेरोमा त्यही कुरा घुमिरह्यो महिला मानवअधिकार वाद हरु देखेर घृणा जागेर आयो नाम मात्रै को अधिकार बादी संस्था के काम तलब र भत्ता मात्रै को सस्था के काम तारे होटेल मा बैंकक चलाएर दुरदराज को निर्णय गर्ने सस्था के काम अनि पुरुष अतिबादी सोचको पनि के कुरा गर्नु । गाडी ले मुग्लिङ लाई छोडेर अगि बढन लागि सकेछ पत्तोनै पाइन ठुलो ठुलो होटेल हरु लगभग बन्द हुँदै थियो तर स साना सडक छेउमा उभिएका पसल हरु मधुरो टुकिको साहयता मा चलिरहेको थियो यो रात्रीकालिन ब्यबसाय हो प्रष्ट नै थियोे हरेक झुपडी पसल को अगाडि ठुला ठुला समान बोक्ने सवारी साधन पार्किङ गरेको देखिन्थ्यो यी सबै परिदृश्य नियाल्दै म अगि बढदै थिया यता निस्चल मर्स्याङ्दि मानबिय लाचार पन छ्ल कपटपूर्ण कार्य लाई गिज्याउदै नारायणी लाई भेट्न् जाँदै थियो ।उसको रफ्तार एकनास थियो बिना स्वार्थ को थियो ।
कल्पना को सन्सार मा हराउदा हराउँदै गन्तव्य आइपुगे छ गाडी पार्किङ गरेर सरासर होटेल भित्र छिरियो चिसो निकै बढी भएको ले छिटो खाना खाएर सिधै रुम मा जाने बिचार गरियो ।खाना तयारी नै थियो खाना खान अनुरोध भयो खान लागियो त्यहाँ पनि महिला कर्मचारी नै रहिछ्न मलाई एकफेर फेरि अगि बेलुका को घटना याद आयो महिला ले काम गर्नै हुदैन भन्ने चाहिँ मेरो मान्यता होईन तर त्यहाँ दमन शोषण र गलत हुनुभएन भन्ने हो ।खाना खाए पछि साहु जि ले उनै महिला तिर इसारा गर्दै भने अन्जु सर हरुलाइ कोठा देखाइदेउ उनले हुन्छ भन्ने इसारा गरिन रुममा जानै लाग्दा थप सुबिधा केही चाहिएमा भन्नू है भने तर मैले बुझिन आखिर थप सुबिधा के रहेछ मेरो मन चसस्क भयो त्यतिकै मा अर्पण ले भन्यो आज केही चाहिदैन सायद अर्पण पहिले पनि त्यही बस्ने गरेको ले होला उसले बुझ्यो होला थप सुबिधा के हो भनेर ।
हामी तिनै भाइ माथी रुममा गैयो तिनै अन्जुको सायतामा अन्जुले रुम खोल्दै यो हजुर हरुको रुम हो भनिन मैले अन्जुलाइ भने मिल्छ भने तातो पानी एक बोतल ल्याइदिनु है ।तर उनी केही नबोली तल झरिन अर्पण ले मुख खोली हाल्यो उसका ग्राहक कति छ्न अब तपाई लाई पानी ल्याउछे त्यसले अर्पण को कुरा ले मन झन पोल्यो किनकी अर्पण लाई उसको बारेमा सबै थाहा थियो र त यति भन्न्यो होला भन्ने लाग्यो एकैछिन मा ढोकाबाट आबाज आयो हजुर लाई तातो पानी म निकै खुशी हुँदै पानी समाय उनी पनि मन्द मुस्कान दिदै बिदा भइन यतिकै मा अर्पण ले जिस्काउदै भन्यो के हो अविरल जि तपाई मा त जादु छ कि के हो? अनि म पनि मख्ख पर्दै भने आफू त भलाद्द्मी मान्छे परियो नि त सबै जना निकै जोड ले हासियो र सुत्ने निर्णय गरियो मस्त निन्द्रा मा परेको बेलामा निकै पिडादायी र कारुणिक स्वर ले मेरो निन्द्रा बिगार्यो निद्रा त सबैको बिगारेछ सबै जाना जागियो एउटा चेलिको आवाज आइरहेको थियो तर को हो किन हो केही पत्तो थिएन हामी के गर्नु अक्क्मक्क परियो बति बालियो हामी बसैको होटेल मा महिला रोएको आवाज थियो त्यो हामिलाइ एकिन भयो तर अब जाने कि नजाने भन्ने दोधार रह्यो तिनै जना सल्लाह गरि जाने निर्णय गरि दोश्रो तल्ला तिर लागियो तर त्यह पुग्ना साथ मैले जे दृश्य देखे त्यो परिदृय ले मलाई रोक्न सकेन मैले अर्पण र अन्जन दुबै लाई भने हेर भाइ हो यो त यति भएन र अन्जन भन्दै थियो भयो हामी यसमा नफसौ होला तर मेरो मन ले मानेन आफनै आँखा अगाडि एउटा चेली लाई नग्न बनाइ कुटपिट गरेको कसरी सहनु मैले भने हेर भाइ हो यदि त्यो चेली हाम्रो कोहि हुन्थ्यो भने हाम्रो मन ले मान्थ्यो होला त हामी त यो देश को जिम्मेवार युबा हौ हामी बिना बर्दी को पुलिस हौ यो समाज को रक्षा गर्नु हाम्रो पनि कर्तव्य हो यति भन्दै गर्दा अर्पण सिधै गएर त्यो केटा लाई समायो र भन्यो के हो यो मन परि गर्ने ठाँउ हो अर्पण ले समातेर ल्याउदै गर्दा उ अर्पण माथी जाइलाग्यो त्यही बिचमा अन्जन ले कसेर एक मुक्का प्रहार गर्यो र उ अलि सचेत भयो र भन्न्यो मैले आज पुरै रात को लागि पैसा तिरेको छु यति भन्दै गर्दा अन्जु रुदै भन्छिन हो हो मैले आफ्नो शरीर बेचेको हो तर मेरो पनि शरीर हो नि कुनै फलामको बस्तु होइन जे गरेपनि सहने ।आखिर मलाई यो शरीर बेच्ने पनि कस्ले बनायो यहि समाज ले होइन ?उनी रुदै थिइन निकै भाबबिवहल हुँदै थर थर काप्दै थिइन् एकातिर चिसो अनि अर्को तिर डर ले होला उनको फाटेको मन लाई त मैले केही गर्न सकिन तर उनको च्यात्तिएको लुगालाइ र देखिएको शरीर ढाक्न लाई आफुले लगाएर गएको ज्याकेट खोलेर लगाइदिए र बहिनी नरोउ भन्नी उनको आँसु पुछी होटेल साहु को जिम्मा लगाइ फेरि हामी सुत्न गएयौ तर रात भर निन्द्रा लागेन रात भर त्यही परिदृश्य अँखा अगाडि झल्किरह्यो बिहानी को सुर्यको लाली संगै बजार नै जाग्यो तर मेरो मन भने जागेन हिजैको कुराले चिन्तित बनाइरह्यो मन लगाइ नलगाइ उठे नुहाउन काम सकेर आए साथी हरु तल चिया पिउन झरेछ्न म पनि झरे मैले नरम हुँदै साहुजी लाई सोधे यो के हो यस्तो उनी कति सहजै उत्तर दिदै थिए कि यो त सामन्य हो ओहो यो ब्यापार मा पैसामा आत्मिएता भन्ने कुरा हुदैन जस्तो लाग्यो अरु बढी सोध्ने प्रयास नै गरिन ।बरु उनै अन्जु लाई नै भेट गर्न मन लाग्यो तर कसरी हुन त हाम्रो त्यहाको बसाई अरु २ दिनको थियो ।अर्पण र अन्जन बजार निस्कन लागे तर मलाई जानै मन लागेन र मैले म खाना खाए पछि मात्रै जान्छु भनेर पुन कोठा तिर लागे कोठा पुग्दा त लुगा हरु मिलाएको रहेछ मैले सोचे अन्जन ले मिलायो होला किन कि उ धेरै सिपालु थियो यस्ता लुगा मिलाउने मा ।
मन निकै थकित र निरास भए झै लाग्यो र यसो सिरानी तानेर बेडमा पल्टन लागेको एउटा कागज को पन्ना देखे त्यसमा लेखिएको थियो कि दाइ हजुरको अगाडि मैले के भन्नू मलाई यो सन्सार मा पुरुष नाम गरेका पात्र हरु भनेको स्वार्थ नै स्वार्थले भरिएको जात हो भन्ने लाग्दथ्यो हामी नारी हरु तिनिहरुको खेलौना हौ भन्ने लाग्द्थ्यो तर दाइ होइन रहेछ हजुर जस्तो महान सोच र बिचार भएका मानिस हरु पनि हुनुहुदो रहेछ हजुर को यो गुण कहिल्यै भुल्ने छैन दाइ हजुरले होटेल को ग्राहक बुक मा टिपाउनु भएको नम्बर मैले राखेकी छु म जुन दिन यो मरुभूमि बाट तैरिएर बाहिर आउछु अबस्य पनि हजुरलाइ मेरो बेदना सबै सुनाउने छु हजुरले यो नम्बर कहिल्यै पनि परिवर्तन नगर्नु ल अहिले मैले हजुर लाई नम्बर छोडन सकिन दुख नमानु ल यो मेरो बाध्यता हो र दाइ मलाई अब यो सहर मा पनि नखोज्नु ल
उहीँ बहिनी अन्जु ।
ओहो पत्र हेरेर म त छागा बाट खसे जस्तै भए म सरासर होटेल काउन्टर मा गए र साहुजी सङ अन्जुको नम्बर मागे साहुजी मुस्कुराउदै के हो भाइ मोड चल्यो कि के हो भनेर जिस्काउदै थियो मैले पनि अरु कुरा नगरी हो भनिदिए र नम्बर मागेर कल गरे तर अपसोच उनको मोबाइल अफ भइसकेको रहेछ हजारौं पटक फोन गरे तर अफ नै रह्यो आज सम्म पनि अफ नै ।
लेखक गोबिन्द लामिछाने (अविरल )
कथा :- आधा यात्रा
हाल :-एसिएन टाउन ,दोहा,कतार ।
